Σε αγάπησα. Χαϊδεύω κάθε γράμμα του ονόματός σου. Να το α σου, το ι σου ,το ω ..τα φωνήεντά σου. Τα σύμφωνα? δεν έχεις σύμφωνα εσύ. Ποτέ δε συμφώνησες. Χρόνια με κρατά ποτισμένη η υπόσχεση πως θα βρέξει. Και περνούν αυτά τα χρόνια, μέρα και νύχτα με σένα εικόνα μαγική. Μα να ‘σαι! Ο Κώστας έχει τη φωνή σου, ο Γιώργος το λαιμό σου, ο Γιάννης το μπουφάν σου. Ο Πέτρος ακούει τα τραγούδια σου, ο άλλος Γιώργος κρατάει το στυλό όπως εσύ και οι τρεις τελευταίοι έχουν τα χούγια σου. Μα ούτε ένας ,ούτε μισός δε μυρίζει όπως εσύ, δεν έχει τη σιωπή σου, δεν έχει το χρώμα σου.
Και όπως απλώνω να σε ξαναχαϊδέψω άλλη μία φορά-γιατί όχι- σα να μη μυρίζεις τόσο εσύ, σα να μη σωπαίνεις τόσο σοφά ,σαν το χρώμα σου να πήρε φως…σα να φεύγεις από εκεί που ήρθες. Πιάσου καλά γιατί σε αφήνω…αγάπη μου μοναδική θα ξεχρεώσω και θα το γιορτάσω με χορό στο φως. Μεγάλη τυραννία η αγάπη σου. Η μνήμη σου θα γίνει ένα ξεχειλισμένο κολωνάτο με κατακόκκινο κρασί, ένα πορτογαλλικό τραγούδι, μία άνοιξη που λαχταρά τον ήλιο, το νερό. Αχ το νερό…να κολυμπούσα σε μια θάλασσα γυμνή .Εγώ ,το φεγγάρι και το καλοκαίρι που δε μου χάρισες.

(Από την A.)

Advertisement