ομορφα προσωπα, ασπρα. και στο φοντο τους να φεγγει που και που ενα φως δυνατο. και κοσμος πολυς , να περπατας και να σκεφτεσαι : «να προσεξω να μην τους χτυπησω «. κι ο ουρανος παντα καθαρος -ευλογημενο κλιμα- συννεφα πουθενα. αλλα και μια βροχη δε θα ηταν ασχημη τωρα, ας ειναι ο,τι ερθει.

ωρες ωρες ακους τις φωνες και λες γιατι εγω δε φωναζω τοσο δυνατα, τι ειναι αυτο που εμενα με κραταει στη γη καρφωμενο, τι με χωριζει απο το βλεμμα του διπλανου, τι με κανει ωρες ωρες να ριγω απο τη δυναμη τους και ωρες ωρες να φοβαμαι οτι μου καταπατουν το χωρο το δικο μου, τον εσωτερικο. σταθηκα και κοιταζα. σταθηκα και κοιταζα.

ερχονται μερες που σκεφτομαι » ο δρομος ειναι η μονη λυση » , ολα στο δρομο κερδιζονται, αστοχο το να κλεινεσαι, αστοχες οι σφαιρες των καναπεδοβιων ενστικτων μου.ερχονται μερες που ο δρομος μου ειναι ξενος, που δεν τον πατω, αλλα με πατα, που δεν τον κερδιζω, αλλα με κερδιζει. και μενει μετεωρο το πλαισιο – χερια, ματια,βλεμματα, λεξεις – που; ποιος μιλησε; τι ειπε;

κι ειναι ωρες ωρες που σκεφτομαι πως μονο ο δρομος μπορει στα δικα σου χερια να με φερει, δεν εχει σημασια ποσοι ειναι διπλα σου, αλλα ποσο δρομο πρεπει να διανυσεις μεχρι αυτοι μεσα σου να μπουν, μεχρι να ενωθει το βλεμμα σου με τον κοσμο που θελεις μαζι σου να φερεις. κι αυτος ο δρομος με κραταει και μου σφιγγει το χερι,αυτος ο δρομος μου δειχνει ποσα θα ηθελα να κερδισω.

και αν ειμαστε τυχεροι ο ουρανος θα ειναι παντα καθαρος.

 

 

 

Advertisement