Το σπίτι έχει ρουθούνια κι αναπνέει

τυλίγομαι στις ζάρες της κουρτίνας

ακίνητα περνάει κι αυτός ο μήνας

ο χρόνος στο ταβάνι επιπλέει.

 

Βουλιάζω στα νερά του νεροχύτη

ανοίγοντας τις βρύσες και τις κρήνες

εισπνέω και ρουφάω από τη μύτη

ονόματα, φωνές, χαμένες μνήμες.

 

Τα φώτα ζωγραφίζουν μες στη νύχτα

τα πρόσωπα και γέλια στο μπαλκόνι

στην πόρτα μου συνάντησα την ήττα

στο πάτωμά μου στρώθηκε το χιόνι.

 

Ανοίγοντας συρτάρια το πρωί

χαϊδεύοντας πιρούνια και κουτάλια

θέλω να πετάξει η οροφή

και να κατεβάσω την ασφάλεια.

Advertisement