Πασπαλισμένο με χιόνι το βουνό και τα έλατα έμοιαζαν σκηνικό ονειρικό. Για να χαθείς μέσα σ’αυτό φορώντας μια κόκκινη κάπα και τις μάλλινες σου χειμωνιάτικες μπότες. Κατηφορίσαμε με τα αυτοκίνητα προς τη λίμνη. Μια ξύλινη αποβάθρα και στον πάσσαλο δεμένα ποδήλατα. Για να ταξιδέψεις πάνω στη λίμνη. Το χιόνι σταμάτησε να πέφτει και το γύρισε σε ψιλόβροχο. Κάναμε γρήγορες πεταλιές πάνω στη λίμνη και κρατούσαμε μαύρες ομπρέλες. Μια φωτογραφία εγκλωβισμένη σ’έναν ψυχρό υπολογιστή. Μια νύχτα ο σκληρός δίσκος καταστράφηκε και η φωτογραφία χάθηκε από την ιστορία. »Γι’αυτό τόν ονόμασαν σκληρό», σκέφτηκα. Αλλά υπάρχει πάντα η λάσπη στα παπούτσια, τα πράσινα δέντρα που δεν ήξερα πώς τα λένε, τα γέλια που κάναμε γλιστρώντας από την αποβάθρα πάνω στο ποδήλατο, το χιόνι στα έλατα. Μ’άρεσε πιο πολύ απ’όλα που άρχισε να βρέχει. Έτσι το χιόνι δεν έγινε πάγος.

Σε πολικές συνθήκες λένε πώς διατηρούνται τα πάντα. Και οι μούμιες ανθρώπων άλλων εποχών και τα μικρόβια και το μαμούθ που έφρασσε την είσοδο του χρυσωρυχείου του Σκρούτζ Μακ Ντακ και η ζωή που έφτασε ως εκεί. Ελπιδοφόρα σκέψη. Αν κάτι σώζεται στον πάγο, σημαίνει ότι το κρύο αφαίρεσε τη ζωή, αλλά διατήρησε την υπόσταση. Ελπιδοφόρα ψευδαίσθηση. Αν κάτι έχασε την  υπόσταση, πώς μπορεί να είναι για σένα ζωή;

Από τότε που ζω στην πόλη με όλες μου τις αισθήσεις πρόσεχα να μην γλιστρήσω σε βλέμματα άδεια και σε άγονες σκέψεις. Δεν τα κατάφερα πάντα. Πάγωνα με αγκαλιές και ξεπάγωνα με λέξεις. Δε μού έλειψε η ζέστη και το πετρέλαιο. Δε μού έλειψε η σόμπα και τα καυσόξυλα. Αλλά πάντοτε θυμόμουν εκείνο το βράδυ στη Νίκαια που τρέχοντας να ξεφύγω από τις φονικές χιονορριπές της Βασούλας γλίστρησα σε λείο πάγο και έπεσα με δύναμη προς τα πίσω σε μια πτώση που μού τράνταξε όλο το σώμα. Και τότε κατάλαβα ότι ο πάγος θα είναι για μένα αιτία να προσέχω. Τό τήρησα μέσα μου.

Και μετά ήταν οι πρόβες στο θεατρικό της τρίτης γυμνασίου. »Η φάρμα των ζώων». Καρέκλες στην αίθουσα των καλλιτεχνικών, φωνές παιδιών και δοκιμές. Διανομή ρόλων. Χιονόμπαλος, το γουρούνι. Αστείο όνομα. Τότε ήταν γιορτή. Τώρα λες γιατί να διάλεξε ο Όργουελ αυτό το όνομα για ρόλο; Και μπορείς να σκεφτείς ότι αν από τότε η ζωή σού έδειξε το δρόμο, να είσαι μπάλα από χιόνι, έπρεπε να συμβιβαστείς με αυτή σου την πλευρά. Γίνε κι εσύ χιονόμπαλα, παράσυρε στο διάβα σου κλαδιά σπασμένα, τρέχα με δύναμη στην απλάδα και στο ίσιωμα και φρόντισε να διαλυθείς, όταν αγγίξεις μια σκληρή επιφάνεια κι έναν πέτρινο βράχο. Φρόντισε να διαλυθείς για ό,τι σκληρό. Σαν να μην του υπήρξες.

Και τώρα ξέρω ότι μού είναι επιλογή και δρόμος. Όποιος θέλει να είναι βράχος στη χιονόμπαλα, μπορεί να τής είναι το τελευταίο της εμπόδιο. ‘Οποιος κάνει το χιόνι πάγο, έχασε τη ζωή και κέρδισε μια υπόσταση. Όποιος θέλει, ας απλώσει τον πάγο παντού. Ούτως ή άλλως δεν θα μού ήταν σκληρή η εικόνα μια βασίλισσας του χιονιού που γλιστράει με κλειστά μάτια στον πάγο και αποφεύγει τεχνηέντως όλα τα νεκρά στρατιωτάκια και άλογα που κείτονται στα όρια της επιφάνειάς της. Όποιος θέλει, ας απλώσει τον πάγο παντού.

 

Advertisement