Λαλίτσα. Νέα λέξη. Αυτής της εβδομάδας. Κάθε παιδί κρατούσε στο χέρι του μια λαλίτσα  σε σχήμα πουλιού και σφυρίζοντας μέσα στην τρύπα, δημιουργούσε έναν μελωδικό αέρα που τρυπούσε τις σκοτεινές μέρες και τα άδεια βλέμματα. Και μετά να κερδίζουν αυτές οι γιορτές το διονυσιασμό που έχασαν. Παιδιά με λαλίτσες να κάνουν φασαρία έξω από τη Βουλή, στην είσοδο των υπουργείων, στους βρώμικους δρόμους, στα κουρασμένα πεζοδρόμια. Ομορφιά εξ αίφνης.

Τις τελευταίες μέρες συνάντησα καθαρά πρόσωπα. Ο γιος του Ξυλούρη στο μουσείο λα’ι’κών οργάνων που μιλούσε με ηρεμία και αγάπη για πράγματα που η κοινωνία σήμερα θεωρεί ξεπερασμένα και περιττά. Η Αμαλία που φτιάχνει τους καφέδες στο Γρηγόρη δίπλα στη δουλειά και είναι ένα νεαρό κορίτσι με μια σπάνια γλύκα. Τα ντεμοντέ νέα τραγούδια της Καπαρού στο ραδιόφωνο. Μια σοκολάτα ενός χρόνου με μια γάτα και ένα σκύλο πάνω. Δώρα που μαζεύονται δίπλα σ’έναν τεμπέλη ‘Αγιο- Βασίλη που φέτος πήρε για βοηθούς του ένα αρκουδάκι και ένα ποντίκι. Ομορφιά εξ επιλογής.

Είναι πολυτέλεια να μιλάς στις μέρες μας για ομορφιά, όταν επικρατεί η ανάγκη. Αλλά πάντοτε πίστευα και πιστεύω ότι η ομορφιά είναι τελικά αυτή που μας έλειψε τόσον καιρό. Συνηθίσαμε σε πράγματα μη όμορφα, ωραιοποιήσαμε πράγματα άδεια. Και τώρα μας εκδικούνται οι ασχήμιες μας. Γιατί αυτές είναι που τελικά δε θα μπορέσουν ποτέ να γίνουν ζωή. Κι έτσι η ασχήμια που δεν μπορεί να έχει υπόσταση και ζωή, φρόντισε να έχει ισχύ. Σαν να ακούς το πρωί την Αλεξίου να τραγουδά »τίποτα δεν πάει χαμένο», και να γεμίζει το σπίτι αέρα φθινοπωρινό και μια οσμή από ξύλο που καίγεται, και να βλέπεις ότι η ομορφιά επιβίωσε και επιβιώνει, απλώς στις μέρες μας θέλει και λίγο σκάψιμο παραπάνω.

Μην σε νικά η παραίτηση. Είναι καινούριος χρόνος, όταν εσύ γίνεσαι καινούριος. Όλα τα άλλα είναι ψέματα. Μέχρι τότε σκάβε και φύλαγε στο κουτί τα πρόσωπα και τα λόγια που σου άλλαξαν τη ζωή. Και βάλτα σε σειρά στη μνήμη. Αυτά είπα να περάσω κι εγώ στον καινούριο χρόνο μαζί μου. Κι αυτά είπα να φυλάξω. Είτε σε κουτιά είτε σε μάτια είτε σε αισθήματα. Μπορείς. Κι αν σου φαίνεται ίσως και δύσκολο να το προσπαθήσεις ή τα πόδια σου ακόμη αντέχουν λιγότερα βάρη, φύσα δυνατά με μια λαλίτσα και διώξε με θόρυβο το νέφος. Και δες το να σκορπίζεται, να αραιώνει και να αραιώνει, μέχρι που να διαλύεται στον αέρα.

Advertisement