Οι μέρες περνούν. Παίρνουν. Εναλλαγές εικόνων στην οθόνη του υπολογιστή. Τα μάτια μου γιγαντώνουν. Μέρες με καταραμένους ποιητές των υπονόμων. Μυρίζει αίμα και πετσί, δέρμα. Εναλλαγές εικόνων.  Σε χάνω. Με χάνεις. Μαύρο. Θα ήταν ιδιοτελής μου πράξη να κρεμαστώ στην ασπρίλα της ζωής. Πάντα με κέρδιζε το μαύρο. Εναλλαγές εικόνων στην οθόνη. Πατήστε enter για να μπείτε. Πατήστε enter για να μείνετε. Μαύρο. Μαύρο. Μαύρο. Ένα αβέβαιο χάσμα στο δρόμο ανάμεσα στα πόδια μου και τα πόδια σας. Ανακύκλωση. Σκουπίδι. Σκουπίδια. Φτηνό σ’ αγόρασα.  Φτηνά αγοραστήκαμε. Σιχάθηκα όλους τους δήθεν ποιητές της καθημερινότητας. Σιχαίνομαι όλους τους δήθεν γραφιάδες της κοινωνικής ευαισθησίας, λίγους σαν ένα σπίρτο που καίγεται. Και μιας και μου δόθηκε αυτός ο καμβάς είπα να τον βάψω μαύρο και πάνω του να αρχίσω να γράφω. Και μιας και μου δόθηκε αυτός ο καμβάς είπα πάνω του να αρχίσω να ασελγώ. Μέχρι το τέλος του μαύρου.

Advertisement