Ένα ζευγάρι παπούτσια. Βαφτιστικά. Τα βρήκε ψάχνοντας τα στοιβαγμένα πράγματα στο δίπλα σπίτι. Είναι μικρά, αλλά είναι δείγμα ότι είμαστε μωρά με πρόσωπα που κλαίνε και ανάγκη για προσοχή. Ένα ζευγάρι παπούτσια αθλητικά. Αφόρετα. Τα βρήκε ψάχνοντας τα στοιβαγμένα πράγματα στο δίπλα σπίτι. Είναι λίγο πιο μικρά από το νούμερό του. Δεν ήταν άλλωστε γι’αυτόν. Είναι όμως δείγμα ότι δεν υπάρχει αυτός που έπρεπε να τα φορέσει. Κι έτσι στο σπίτι περπατούν παπούτσια, ασημικά, φωτιστικά, πράγματα. Άλλα που είναι το τώρα, άλλα που είναι το μετά από το τώρα, άλλα που δεν έχουν τώρα ποτέ. Είναι ωραίο το χορευτικό τους. Σαν να τους προσκάλεσε όλους.

Έκλεισα σιγά την πόρτα και μπήκα στο δίπλα σπίτι. Το αγάπησα πολύ το σπίτι εκείνο, δεν είναι αυτό που τώρα βλέπω, κάποιος το έχει μασκαρέψει με μπογιές. Ασυναίσθητα θες να κάνεις την κίνηση που έκανες όταν έμπαινες μέσα και τώρα ψάχνεις να γνωρίσεις ένα ξένο σώμα. Ακρωτηριάζονται τα σπίτια όταν φεύγεις από αυτά. Παλεύεις να νικήσει η πρότερη αίσθηση του χώρου την τωρινή αίσθηση του κενού. Δεν περίμενα ποτέ ότι θα αντιμετώπιζα ένα σπίτι σαν έναν άνθρωπο. Θα ήθελα να έκλεινα πίσω μου την πόρτα και να του μιλούσα για δυο λεπτά. Νομίζω ότι του αξίζει να έχει για λίγο το χρόνο μου. Το γνώρισα μεσήλικα, όδευε προς τη δύση κι εγώ μπουσουλώντας στον έρωτα το είχα για ασφάλεια. Όπως ο πιτσιρίκος που πάει στον παππού και τον πιάνει από το χέρι ή του λέει να του διαβάσει παραμύθι, έτσι κι εγώ στο σπίτι αυτό θα ήθελα να το πιάσω από το χέρι και να μου διαβάσει παραμύθι.

Είμαστε μωρά. Παίζουμε ακόμα και ψάχνουμε. Ανοίγουμε τις πόρτες, κάνουμε τζιζ όταν ακουμπάμε το μάτι της αναμμένης κουζίνας, συλλέγουμε ως κόρη οφθαλμού τα τεύχη του κόμιξ και του μίκυ μάους, μαθαίνουμε σιγά σιγά να αρθρώνουμε τα σύμφωνα – το ρ και το λ λίγο μας δυσκολεύουν – πο_ύ ω_αίο, γώγο. Ακόμη στη ζωή χαιρόμαστε με αυτά που μας κάνουν να γελάμε, να ντρεπόμαστε, να νιώθουμε ότι έπιασε η σκανδαλιά. Και γι’αυτό θέλουμε να ξέρουμε πού είναι το σπίτι μας και ποια είναι τα παιχνίδια γύρω μας. Άλλα σε κουτιά άλλα χωρίς. Δεν έχει σημασία. Φορώντας ιριδίζοντα ζευγάρια μάτια ανιχνεύουμε το χώρο. Γι’αυτό δεν είμαστε έτοιμοι να χάσουμε τίποτα δικό μας. Μόνο τότε αφήνουμε το παιχνίδι να πέσει από τα χέρια μας, μόλις μας δώσουν κάτι πιο μεγάλο, πιο χρωματιστό και πιο εντυπωσιακό. Τώρα αυτό σκεφτόμουν. Και ήθελα να είμαστε μαζί.

Advertisement